GMO en de valse beloften

Vorige week stond een opmerkelijk artikel in de New York Times waarin betoogd werd dat de gentech teelt haar beloften op hogere oogsten in combinatie met lagere bestrijdingsmiddelen nooit waargemaakt heeft. De auteur heeft een vergelijking getrokken tussen de ontwikkeling op oogsten en pesticidegebruik in bekende gentech gewassen in de VS, zoals soja en BT mais, en de ontwikkeling daarvan in Frankrijk. De conclusies zijn helder: de gangbare teelten in Frankrijk hebben een sterkere volume opbrengst gerealiseerd, terwijl het pesticidegebruik sterker zijn afgenomen in vergelijking met de gentech teelten in de VS.

Inmiddels zijn er heftige discussies ontstaan in de VS en worden de conclusies van de onderzoeksjournalist scherp aangevallen. Maar de knuppel ligt nu duidelijk in het hoenderhok: wat heeft de gentechniek in de landbouw nu eigenlijk opgeleverd, behalve winst voor de bedrijven die het verkopen? Een aspect dat nog nauwelijks aan bod komt is de sociale kant van het gentechverhaal. De zaden zijn allemaal gepatenteerd en worden in combinatie met de chemisch-synthetische bestrijdingsmiddelen verkocht, de boeren mogen geen zaad achterhouden en boeren die gentechvrij willen blijven telen en met ongewilde contaminaties van doen hebben, krijgen juristen achter zich aan die claimen dat hun gecontamineerde oogst eigendom is van het gentech zaadbedrijf. Onverteerbaar…

De EU heeft de enig juiste keuze gemaakt, maar die kan gaan wankelen. Ook in Nederland ligt er een basis voor een co-existentiebeleid die gentech teelten mogelijk moet gaan maken. De biologische sector wil dat de gentechsector in geval van een co-existentie beleid verantwoordelijk wordt gesteld voor alle vormen van contaminatie. Want, de vervuiler moet de rekening gaan betalen.