Onlangs was ik bij een stakeholderbijeenkomst over ‘radicale transparantie’ in de voedingsbranche, een hot issue. Er is een groot wantrouwen bij de burger over alles wat er te koop is, van hypotheken tot groene energie, van hamburgers tot borstimplantaten, van energiezuinige auto’s tot verzekeringspolissen.
Nu het technisch mogelijk is om alles in databases vast te leggen en via apps beschikbaar te maken, neemt de druk om transparant te zijn toe. We scannen een barcode in de supermarkt en krijgen ter plekke door of het milieuvriendelijk, diervriendelijk, gezond of sociaal is. De gedachte is dat men zo de juiste keuze kan bepalen.
Het idee is prachtig, maar de realisatie toch moeilijker dan gedacht. Duurzaamheid en gezondheid zijn nogal complex. Afhankelijk van wat je wel of niet in ogenschouw neemt en hoe zwaar je iets weegt, wordt de score bepaalt. Een onomstreden score bestaat niet. Je moet scherpe keuzen maken om echte verschillen te creëren en daar maak je nooit alleen maar vrienden mee. Want de belangen zijn groot.
Bij het vertrek kreeg ik een reepje fair trade chocolade mee, in een transparant doosje. Moet top zijn, dacht ik. Achteloos stak ik op de terugweg een stukje in mijn mond. Het riep herinnering op aan de butterscotch reep uit mijn jeugd: zoete melkchocolade met stukjes nougat die lekker tussen je tanden blijven kleven. Afwijkend daarvan proefde ik ineens een zoutexplosie. Na nog een stukje waren mijn smaakpapillen verdoofd. Thuis gekomen heb ik de ingrediënten bekeken: een en al suiker (60%), veel vet en bijna n halve gram zout, allemaal 100% slaafvrij…
Ik heb de volumes suiker en zout afgewogen en dan schrik je pas echt. Heb je een prachtig fairtrade product, is het vanuit gezondheidsoogpunt helemaal mis. ‘Radicale transparantie’ in voedingsland, het wordt een hete zomer! Tijd om van de vakantie te gaan genieten.
bavovandenidsert.com 